Μου ‘χε πει τα πρωινά νιώθει ναυάγιο
Ότι χρόνια τώρα ψάχνει ένα απάγγειο
Μα να ‘ τη πάλι που ξυπνά σε κάτι βράχια
Καταμεσής του ωκεανού κι είναι κομμάτια

Ξεφυσάει, πώς θ’ αντέξει;
Άλλη μια μέρα έτσι πώς θα την παλέψει;
Σηκώνει άγκυρα και διώχνει τη σκέψη
Μες στη θάλασσα της πόλης πάει να τρέξει

Αρπάζει τα κλειδιά της φοράει τ’ ακουστικά της
Ανοίγει τα πανιά της και τραβάει για τη δουλειά της
Η μόνη σίγουρη ρότα στη ζωή της
Με χαλασμένη πυξίδα το σκαρί της

Στη φουρτούνα του δρόμου με τη μουσική στο τέρμα
Αποφεύγει τις ξέρες και κάθε βλέμμα
Μα όταν τελειώσει η μέρα την πονάει
Σαν βαρκούλα ακυβέρνητη δεν έχει που να πάει

Το λιμάνι μου να γίνεις
Τις φουρτούνες μου να σβήνεις
Καραβοτσακισμένη, μέσα σου να κρυφτώ
Κι όταν κοπάσει το κακό, μακριά σου πάλι να χαθώ

Μου ‘χε πει ότι ψάχνει ένα λιμάνι
Κάπου ν’ αράζει που φουρτούνα να μην πιάνει
Από τότε κάθε μέρα περιμένω στο φάρο
Με μια ελπίδα να μ’ αφήσει μέσα μου να την πάρω

Μα να ‘τη πάλι, καρφωμένη στο ποτό της
Η μπάρα μεσοπέλαγα το καταφύγιό της
Γνωρίζει τα νερά κι όλες τις φάτσες
Πίνει κι ονειρεύεται ταξίδια με μπουνάτσες

Είναι όλοι γύρω της μα δίπλα της κανείς
Ναυάγια της ζωής, πειρατές της ηδονής
Πήγε τρεις, σε λίγο πάλι θα σαλπάρει,
Το μπουρίνι της νύχτας μακριά θα την πάρει

Μα εγώ πάντα περιμένω να φανεί
Να πετάξω τον κάβο να πιαστεί
Όλο φοβάμαι πώς για πάντα θα χαθεί
Και θα ΄μαι έρημο λιμάνι μια ζωή

Το λιμάνι μου να γίνεις
Τις φουρτούνες μου να σβήνεις
Καραβοτσακισμένη, μέσα σου να κρυφτώ
Κι όταν κοπάσει το κακό, μακριά σου πάλι να χαθώ

Αχ θάλασσά μου κάνε να φανεί
Το λιμάνι που γυρεύω μια ζωή
Αχ θάλασσά μου φερ’την μια φορά
Κι ας μου φύγει αύριο πάλι μακριά

Το λιμάνι μου να γίνεις
Τις φουρτούνες μου να σβήνεις
Καραβοτσακισμένη, μέσα σου να κρυφτώ
Κι όταν κοπάσει το κακό, μακριά σου πάλι να χαθώ