Το όνομά της είναι Λουσίντα
Κάθε βράδυ βλέπει το ίδιο όνειρο
Το ξέρει ότι ονειρεύεται·
το ξέρει ότι βρίσκεται μέσα σ’ ένα
διαυγές, φωτεινό όνειρο
Ξέρει πως αν σταματήσει να μετρά
τη συχνότητα των αναπνοών της,
το φως θα την καταπιεί,
γι΄ αυτό συνειδητά ενεργοποιεί
εκείνο το εγκεφαλικό ημισφαίριο
που τη βοηθά να τραγουδά·
κάθε στίχος της και μια υπερχορδή
κάθε νότα της και μια ραφή
στων ανθρώπων τις ρωγμές

Καθώς το τραγούδι της αυτό
καμπυλώνει το χωρόχρονο,
ύλη πλάθεται από αντιύλη
οι προτάσεις αυτοεκπληρώνονται
οι λόγοι αγαπούν τις εικασίες.
Εκείνο όμως που την κάνει μοναδική
είναι ότι αν και βρίσκεται σε σκοτεινή οπή
είναι κι όλο το φως μαζί,
πέρα πια απ’ το παιχνίδι της μίμησης

Μάλιστα έχει βρει κι ένα κόλπο για να μην ξυπνά:
μέσα στο όνειρο ζωγραφίζει ένα μηχανικό δράκο
με χρώματα πάνω απ’ το μικρό της κόσμο
να την αγκαλιάζει ερωτικά μέσα σε κουκούλι,
για να ταξιδεύουν διαρκώς στα σημεία που
αθωώνεται ο θεός κι ο θάνατος εκεί
Άλλο τρόπο δεν έχει να θεραπεύεται απ’ τους εφιάλτες,
κι έτσι ίπταται μέσα στη χίμαιρα μιας οιονεί λάμψης
στο χείλος της εν εγρηγόρσει ονειρότητας.

Το όνομά της είναι Λουσίντα.