Πάλι με πίκρανες απόψε, πάλι με πίκρανες
με τις ψευτιές σου τις παράλογες κι απίθανες.
Έκανες πράγματα που ούτε τα φαντάστηκα,
τζάμπα τα κλάματα και τζάμπα θυσιάστηκα.
Κι αναρωτιέμαι:

Αφού με σκοτώνεις γιατί σ’ ανασαίνω;
Αφού με εξοντώνεις γιατί σε υπομένω;
Αφού με πεθαίνεις γιατί δε μιλάω;
Τόσο πολύ, μα τόσο πολύ σ’ αγαπάω;

Πάλι με πλήγωσες απόψε, πάλι με πλήγωσες
και πήρες πίσω τις συγγνώμες που μου δήλωσες.
Κάνεις εγκλήματα που είναι όλα εις βάρος μου,
παίρνω μηνύματα, μα έχασα το θάρρος μου.
Κι αναρωτιέμαι:

Αφού με σκοτώνεις γιατί σ’ ανασαίνω;
Αφού με εξοντώνεις γιατί σε υπομένω;
Αφού με πεθαίνεις γιατί δε μιλάω;
Τόσο πολύ, μα τόσο πολύ σ’ αγαπάω;