Αν το τραγούδι του αηδονιού σε ξεδιψάει στα όρη,
τροφή και ύπνος σου έγινε η σκέψη για μια κόρη,
κι αν νιώθεις χρόνια το λεπτό, αιώνες τη βδομάδα,
μοναδικό σου βάλσαμο είν’ η γλυκιά καντάδα,

δεν είναι πως, δεν είναι πως τρελάθηκες,
ούτε και πως, ούτε και πως γελάστηκες,
μα είναι που μες στην καρδιά σε λάβωσε
με πυρωμένο δόρυ
του έρωτα το φτερωτό διαβολεμένο αγόρι.

Δεν είναι πως, δεν είναι πως τρελάθηκες,
ούτε και πως, ούτε και πως γελάστηκες,
μα είναι που μες στην καρδιά σε λάβωσε
με πυρωμένο δόρυ
του έρωτα το φτερωτό διαβολεμένο αγόρι.

Αν του ουρανού σε κυβερνά η ονειρεμένη χάρη,
του σύννεφου η ανεμελιά, η λάμψη απ’ το φεγγάρι,
κι αν το όνομά της κάθε αυγή στον ρόδινο αιθέρα
γράφουν για σένα τα πουλιά φωτίζοντας τη μέρα,

δεν είναι πως, δεν είναι πως τρελάθηκες,
ούτε και πως, ούτε και πως γελάστηκες,
μα είναι που του έρωτα το άρμενο
μαζί του σε έχει πάρει
στων αστεριών τα ανοιχτά μικρό μου παλληκάρι.

Δεν είναι πως, δεν είναι πως τρελάθηκες,
ούτε και πως, ούτε και πως γελάστηκες,
μα είναι που του έρωτα το άρμενο
μαζί του σε έχει πάρει
στων αστεριών τα ανοιχτά μικρό μου παλληκάρι.
Στων αστεριών τα ανοιχτά μικρό μου παλληκάρι.