Μια Νύφη περιμένει στα σκαλοπάτια.

Εγώ κάθομαι στη βεράντα και πίνω
μπύρες με τον Θερμαστή.

Κάπου κάπου την κρυφοκοιτάζω.
Τα μάτια της στέρνες ανομβρίας
οι γραμμές της τεθλιμμένες.

Μειδιώ. Βρίσκεται
στον χώρο δράσης του Ποιητή.
«Είμαι υπεύθυνος» ψιθυρίζω
«για τη λύπη της και τη λύπη όλου του κόσμου».

Αυτή με δαχτυλοδείχνει
κι εγώ δεν νιώθω ηλίθιος
που κοιτάζω το χέρι
με τα λιλά σχήματα
κάτω απ’ το βελούδο.

Φορώ το γαμπρικό φωτοστέφανο
στο ποιητικό μου κεφάλι
κι είμαι ο ίδιος
η χλωμή Σελήνη.

Κάθομαι στη βεράντα
μόνος.
Αυτή θα ξανάρθει
να περιμένει
στα σκαλοπάτια

Νύφη.