Κάθε φορά που το ανακαλούσα
απασφαλιζόταν
ο υδατοφράκτης των Πολεμιδιών
και ο ξεροπόταμος Γαρύλλης
ξέπλενε το αναδυόμενο τοπίο.

Μετά όλα εύρυθμα
έπαιρνε το καθένα
την παρτιτούρα που του αναλογούσε
σε δωμάτιο ετοιμοθάνατων νοσοκομείου.

Το κρεβάτι στη μέση
και γύρω οι εύλαλοι συγγενείς
με άρχοντα πρωτοψάλτη τη μητέρα.

Η κωματώδης του κατάσταση
τροφοδοτεί τους συνδαιτυμόνες
και τα υψωμένα ιατρικά χέρια
διευκολύνουν
την ακραία χρήση των φωνηέντων.

Και τότε ξεδιπλώνεται
το προβατίσιο νήμα
από τα νύχια ως την κουρία
σαν μέτρο αναφοράς
του ευάλωτου σώματος
για να ζωστεί με αυτό
η αγρύπνια του Τροπαιοφόρου.

Λες και διαισθάνθηκε τα επερχόμενα
εκχέεται από τα βάθη της σιωπής του
ένα ψέλλισμα
σαν βαθύ του νέι* ψιθύρισμα
που άλλοι το είπαν θαύμα
κι άλλοι αχαριστία
μα εγώ που τον υποψιαζόμουν από καιρό
το είπα συνέπεια,

Γαλάτεια
αφήστε με να πεθάνω με αξιοπρέπεια.