Ένας ήρεμος ποταμός επιστρέφει.

Ανάλαφρο το μειδίαμα
σχηματίζεται κατά την ένωση.

Πάντα μια ένωση μπροστά στα μάτια μου,
φασματοποιεί τα αντικείμενα που αγαπώ,
αποκαθηλώνει τα εξαίσιά τους χρώματα.

Το άρωμα των χρωμάτων με συνεπαίρνει
και ανέρχομαι ακολουθώντας τροχιά
ανωθρώσκοντα μισοζαλισμένου καπνού.

Όμως δεν φταίω μόνον εγώ
για τις αποτυχίες μου.

Εκεί που ήμουνα έτοιμος να ξανοιχτώ
σε ουράνια ρεύματα,
παρασυρόμενος για πάντα μακριά,
ατμοσφαιρικές ιδιοτροπίες
μου συμπυκνώνουν τα συναισθήματα,
μου στερεοποιούν τις εκλάμψεις,
και σαν ανύμφευτη νιφάδα ξαπλώνω
στα κατάλευκα στήθη των σκοτεινών ορέων.

Κίτρινοι φανοί ομίχλης φωτίζουν
τους σωρούς άτυχων πεθαμένων πεταγμάτων
ξεμαλλιασμένες εκλάμψεις
σπασμωδικά αυτοφωτίζονται.