Οι σκουπιδιάρηδες του μεσημεριού
μας διώχνουν τον ύπνο.

Έντομα οι μύγες
που κάθονται στον ιδρωμένο τους λαιμό
καθώς και οι πεταλουδίτσες
με τα πολύχρωμα αισθήματα.

Στα σίγουρα όμως προτιμώ
αυτές της νύκτας.

Το τίμιο δεν με ελκύει
καθώς και τα παιδιά του
που μυρίζουν ανέκπληκτα.

Υπάρχω λοιπόν γιατί επιλέγω,
και όχι επιλέγω όσο υπάρχω ακόμη,
ακόλουθος μίζερων φορτηγών
στο καταμεσήμερο,
διακόπτοντας μεσημβρινούς εραστές
με τιποτένιους θορύβους.

Μακριά λοιπόν από τον οίκτο μου
και από αυτόν που προτιμά
τον ιδρώτα του ακόλουθου,
παρά του εραστή.

Με τρομάζουν όλα αυτά
που είναι πέρα από τη λογική μου.