Τα λόγια της ψυχής σφυρηλατούν
κι η φλόγα της επάρκειας καίει τ’ αυτιά μου
γλυκόλογα δεν θέλω να μου πουν
τα χείλη που με δόλο οχλαγωγούν
μα την αλήθεια ωμά τη δέχεται η καρδιά μου …

Είναι μεγάλη μου τιμή
να σκύβω εμπρός απ’ τη ρωγμή
του θαμπωμένου σου, παράξενου καθρέφτη
χωρίς πυξίδα, δίχως έμβλημα και σχέδιο …

Και να μαζεύω την ψυχή
που βγαίνει αβίαστα από ‘κει
μ’ αγνή ολιγάρκεια και μ’ αρχοντιά του αφέντη
σαν στρατιώτης που διαβαίνει ναρκοπέδιο …

Τα λόγια της καρδιάς αντανακλούν
κι η ζέση της αλήθειας καίει το νου μου
παινέματα χλιαρά δεν μ’ ακουμπούν
μειλίχια συμφραζόμενα μ’ αρκούν
ν’ αντλήσω φως απ’ τα σκοτάδια τ’ ουρανού μου …