Με πληγώνεις
στη μικρή της καρδιάς σου πλατεία
δεν υπάρχει κανείς.
Μόνο η κραυγή σου στο σκοτάδι
καρφωμένη γύρω γύρω
την καρδιά μου να μη δεις.

Σε ποιον μιλάς
αυτές οι ώρες δεν περνούν
κι είναι το αύριο μια σκοτοδίνη.
Μα ότι κι αν κάνεις
αυτός ο κόσμος σ’ αγαπάει
και πλαστό διαβατήριο σου δίνει.

Η μοναξιά, η μοναξιά
πες μου ζωγράφε που θα την κρύψεις.
Στη μοναξιά, στη μοναξιά
πες μου στα χρώματα πως θα τυλίξεις.

Μείναμε μόνοι φίλε
κίτρινα φώτα να κοιτάμε
κορμιά που άδικο πάθος τα παιδεύει.
Και το χαμόγελο που ξέρεις
σαν ένα κύκλος που συνέχεια,
συνέχεια στενεύει.

Φυσάει, θα βρέξει
ένας ακόμα παραμιλάει μόνος του τη νύχτα.
Αύριο χρώματα, φωνές
μα εγώ απόψε θέλω όλα εδώ να γίνουν
πριν μου πεις την καληνύχτα.

Η μοναξιά, η μοναξιά
πες μου ζωγράφε που θα την κρύψεις.
Στη μοναξιά, στη μοναξιά
πες μου στα χρώματα πως θα τυλίξεις.