μοναχικά απόκοσμη πλατεία
μες την πολυκοσμία
έρμαια όνειρα αξεδιάλυτα
σφαδάζουν στην άκρη του ρείθρου
πλάι σε σπασμένα μπουκάλια
μπάρας ληγμένης
και οι φωνές
οι φωνές μιας καθοδηγούμενης αναρχίας
κρατούν στο ύψος του το χάος
κι όλο βρωμίζουν οι δρόμοι
κι όλο βρωμίζουν οι σκοτεινιάς γωνιές
άναρχα ρέουν τα ούρα της αλκοόλης
κι αλίμονο
τι κρίμα
σαπίζουν οι αλήθειες
που απομείνανε απροστάτευτες
σε σκότη ακινησίας

πάει πέρασε κι αυτό
καληνύχτα ρεμάλια
πάμε για ύπνο
να αθωωθούμε