Το φεγγάρι χάθηκε στη λάβα
η χλομή γριά δεν κοιτάζει πια τα τρένα…
έπαψε να περιμένει κάποια επιστροφή…

στη νωχελική θλίψη ενός Τάγκο
είναι τώρα αφημένη η ζωή της

Οι τρελοί που επινόησαν τον έρωτα
έχουν κι αυτοί παλιώσει μαζί με τα έπιπλα τους
εραστές ξεμωραμένοι πνίγονται στην ανία
και φτύνουν βρίζοντας
όσους ακόμη μπορούν να αγαπάνε…

Στο ροζιασμένο χέρι τρεμουλιάζει η ανάγκη
ένα μπουκάλι αλκοόλ στο άλλο μεθάει τις μνήμες
και μια φωνή απ’ το παρελθόν την κρατάει ζωντανή…

Αγαπημένη μου…
Έλαβα το τελευταίο σου γράμμα…
Φεύγω…
αυτό το κάνω για την αγάπη σου
θυσιάζω για σένα τ’ όνομα μου
τα θέλω μου
για σένα

H χλομή γριά, αυτή η τρελή, η διεφθαρμένη…
που δεν έχει δόντια, ούτε σχέδια το μέλλον της
ήσυχη δείχνει να φτύνει τον καπνό γεμάτη πίκρα
ποδοπάτησε ο καιρός της… τα ναι και τα όχι
που πια δεν την αγγίζουνε…
έκανε την απόσταση συνήθεια
τις σκουριασμένες ράγες κοιτάζοντας
σαπίζει…