Ποια αποτυχία κάνει τ’ όνειρο αίσθημα ανικανοποίητο,
ρετάλι που περίσσεψε απ’ το χρόνο,
ρουτίνα, αγάπη, ύπαρξη
ακόμη και ματαιοδοξία;

Μη έχοντας άλλο, λέμε, πως φταίει η νύχτα κρύβοντας έκπληξη σ’ ακάλυπτα
σώματα, σώματα, π’ αντέχουν μοναξιά και μέρες άγονες.

Καμιά Άνοιξη δεν ανθίζει ανώφελα
αν πρώτα με νεκρή σάρκα δεν ντυθεί η Ιδέα.

Ποια προσδοκία θα πετάξει τ’ άχρηστα σύνδρομα
προλήψεις που μοιάζουν με ιδανικά,
αλλά δεν είναι;

Ποια επανάσταση ξεβράζει δικαίωση και δικαιοσύνη;

Πιστοποιητικά ανυπαρξίας
σώματα ντύνουν με θάνατο την επιβίωση του σχετικού και του απόλυτου
ενός ωραίου τέλους.

Μη έχοντας άλλο, λέμε, πως φταίει η νύχτα που δεν γελάει πάντα.