ΤΠόσο του άρεσε να της χαρίζει
το γυμνό του σώμα
όσο στις πεθυμιές
τα όνειρα συνυπήρχαν.
Οι λοιπές περιγραφές
ως έγνοια αστείρευτη
πέραν του ορίου
αφήνονται απρόσμενα
στον ρυθμό των δακτύλων
ως η συνέχεια μιας εμπειρίας
να οδηγεί τη σάρκα του κόσμου
εαυτούς υπονομεύοντας
στην άμεση επίκληση
μιας αμφίδρομης σωτηρίας.
Ξάφνου δυο κόσμοι μαζί
από ανάσες παιδικές
όταν το βάζουν στα πόδια
με φωνές λαχανιασμένες
δίνοντας κάτι από φυγή
δεν είχαν το νου τους
πως μερικοί ξεχνούν τελείως
να γυρίσουν
αφού
στην τύχη δεν υπάρχει πλέον
καμιά προοπτική
αφού
στο τυχαίο πλέον
λιγοστεύει ο χρόνος
πάντα.