Όταν εκείνο το πρωί της άνοιξης
έψαχνες βιαστικά στο κομοδίνο
να βρεις τον χρόνο που έχασες
η σχέση σου με το παρόν λιγόστευε.
Ο χρόνος έφευγε τρέχοντας γρήγορα
έτρεχε γρήγορα σε δρόμους άγνωστους
σε κατευθύνσεις που δεν γνώριζες.
Όπου και να κοιτούσες γύρω σου
έβλεπες τον χρόνο να φεύγει.
Νόμιζες ότι όλα αυτά τα είχες ξαναζήσει
κι ότι τη δεύτερη φορά
δεν θα ξανάκανες τα ίδια λάθη.
Νόμιζες ότι η συνέχεια εξαρτάται
μόνο από εσένα και τις πράξεις σου.
Η μέρα σου ξεκίνησε πολύ μονότονα
σ’ ένα κατάστημα που γνώριζες από παιδί.
Μπήκες στον χώρο με μεγάλη σιγουριά
αλλά δεν έβρισκες αυτό που ήθελες.
Σου είπαν ότι το προϊόν εξαντλήθηκε
σου είπαν ότι θα έπρεπε από καιρό
να το είχες αναζητήσει.
Είπες ότι θα περάσεις αύριο
ή μεθαύριο ή σε μία εβδομάδα
για να το έχουν έως τότε αναπληρώσει
και σου απάντησαν ότι αυτό δεν γίνεται
δεν γίνεται γιατί το προϊόν
έχει εξαντληθεί στις αποθήκες
και το εργοστάσιο πια δεν παράγει
πράγματα που δεν έχουν ζήτηση.
«Πρέπει να βρείτε κάτι άλλο
κάτι που να τού μοιάζει», σου είπανε,
«κάτι που να έχει το ίδιο χρώμα
την ίδια χρήση ή το ίδιο όνομα
ή επίσης μπορείτε να αγοράσετε
το νέο προϊόν που σύντομα
θα τοποθετηθεί στο ίδιο ράφι».
Τα δέντρα, όταν βγήκες από το κατάστημα,
έμοιαζαν με σκηνικό της κόλασης
ο γαλάζιος ουρανός ήταν μια απειλή
τα πουλιά που κελαηδούσαν τόσο όμορφα
νόμιζες ότι σε κοροϊδεύουν.
Τόσες χιλιάδες άνθρωποι σε κίνηση
κι ο μέσος όρος μια ακινησία.

…/…

Στο μεταξύ άρχισε να ψιχαλίζει
τόσο ωραίος καιρός και άρχισε να ψιχαλίζει
είχαν δίκιο όσοι κρατούσαν ομπρέλα
ίσως είχαν διαβάσει το δελτίο καιρού
τώρα εκείνοι δεν βρέχονταν
κάτω απ’ τις ομπρέλες τους ένιωθαν ασφαλείς.
Επιτάχυνες τον ρυθμό των βημάτων σου
και στάθηκες σε ένα υπόστεγο
αλλά η βροχή δυνάμωσε, ο δρόμος γέμισε νερά
οι άνθρωποι φέρονταν αμήχανα
κανείς δεν την περίμενε αυτήν την βροχή.
Σκέφτηκες πάλι τους άντρες με τις ομπρέλες
σκέφτηκες εκείνους που προνοούν
εκείνους που φροντίζουν για το μέλλον
που έχουν κάθε στιγμή ένα πρόγραμμα
σκέφτηκες πόσο τους ζηλεύεις
αλλά τώρα έπρεπε κάτι να κάνεις
δεν μπορούσες να μείνεις για πάντα εκεί
να μείνεις κάτω από ένα υπόστεγο
μαζί με άστεγους και άγνωστα πρόσωπα.
Έπρεπε να φύγεις γρήγορα
έπρεπε να φύγεις κι ας βρεχόσουν
αλλά μόλις έκανες το πρώτο βήμα
η βροχή αμέσως σταμάτησε.
Ήταν ένα ξέσπασμα του καιρού
ήταν μια ξαφνική νεροποντή είπες μέσα σου
ακόμη κι ο καιρός έχει ξεσπάσματα
μόνο εγώ ζω χωρίς αυξομειώσεις
η ζωή μου κυλά εντελώς μονότονα
σαν μια ευθεία σε καρδιογράφημα.
Αν και η βροχή σταμάτησε
το νερό ακόμη κυλούσε
το νερό είχε σχηματίσει ρυάκια
που κατέληγαν στα φρεάτια των υπονόμων.
Την προσοχή σου τράβηξε ένα φύλλο
που είχε παρασυρθεί από το νερό
και σταμάτησε στο καπάκι του φρεατίου
σαν να αρνούνταν να αφήσει το φως.
Προβληματίστηκες για μια στιγμή
αν πρόκειται για εκείνο το φύλλο
που είχες πριν λίγο συναντήσει
για εκείνο το φύλλο που είχες αφήσει
να κυλήσει από τα ρούχα σου στο έδαφος.

…/…

Καθώς προχωρούσες στον μικρό δρόμο
ο μικρός δρόμος μεγάλωνε έγινε λεωφόρος
έγινε αχανής έκταση του μεσημεριού
δεν ήταν πια δρόμος αλλά η ίδια η πόλη.
Άκουγες ήχους που έρχονταν από παντού
άκουγες ήχους που σε περικύκλωναν.
Ήταν ανθρώπινες φωνές και ήχοι μηχανών
μιας πόλης που ποτέ δεν ηρεμεί
έμοιαζαν όμως με τους ήχους της βροχής
με παφλασμούς κυμάτων στην ακτή
με καταρράκτη που κυλά ορμητικά
με θρόισμα των φύλλων ενός δάσους.
Και τότε άκουσες μια μουσική θεσπέσια
να έρχεται από άγνωστη πηγή
μια μουσική που έσβηνε τους άλλους ήχους
και γέμιζε τον δρόμο με τις νότες της.
Μια άλλη μέρα θα έψαχνες για την πηγή
για την προέλευση αυτής της μουσικής
αλλά όχι αυτήν την μέρα που όλα γύρω σου
έμοιαζαν με κατασκευασμένο σκηνικό
με στούντιο της εταιρείας Γιουνιβέρσαλ.
Ένιωθες ότι μια ολόκληρη ανθρωπότητα
κρύβεται μέσα στο μυαλό σου
και γύρω σου ένα σύμπαν ανεξήγητο.
Όλα μιλούσαν με τη φυσική τους γλώσσα
μα τίποτα να ερμηνεύσεις δεν μπορούσες.
Μακάρι να έκλεινες τα μάτια κι όλα γύρω σου
να γίνονταν ένας ουράνιος κήπος
ένας παράδεισος με λόφους και πηγές
με άνθη εύοσμα και πλούσια βλάστηση
με μωβ βατόμουρα και άγριες φράουλες
κι ας ξεκινούσε η ζωή απ’ την αρχή.
Μα έκλεισες τα μάτια και τίποτα δεν άλλαξε
στα καταστήματα μπαινόβγαιναν πελάτες
πάντα το ίδιο κατασκευασμένο σκηνικό.
Και τότε αναρωτήθηκες τί είσαι πιο πολύ
στην ανερμήνευτη αυτή παράσταση:
ηθοποιός που παίζει έναν ρόλο
ή θεατής που παρακολουθεί παθητικά;
Κι αν στη μικρή αυτή διαδρομή
συμβαίνουν σήμερα τόσα παράξενα
φαντάσου τί θα γίνεται σ’ όλη την πόλη
φαντάσου τί θα γίνεται σ’ όλη τη γη.
Κανείς δεν ξέρει αν οι πόλεις
έχουν συγκεκριμένο κέντρο βάρους
κανείς δεν ξέρει αν οι πόλεις
έχουν ψυχή και συναισθήματα
κι ωστόσο νόμιζες πως σήμερα η πόλη
απεγνωσμένα ήθελε να σου μιλήσει.

…/…

Θυμήθηκες από τα χρόνια του σχολείου
αυτό που άκουγες για την ευθεία
πως είναι η πιο σύντομη διαδρομή.
Ίσως θα έπρεπε να είχες προνοήσει
να σχεδιάσεις εναλλακτικές διαδρομές
μέσα από παράδρομους και άγνωστα στενά
ίσως θα έπρεπε να είχες μελετήσει
μέρες και νύχτες ασταμάτητα
τον αναλυτικό χάρτη της πόλης.
Αν ήξερες πως μια ευθεία
κρύβει τόσους λαβύρινθους
αν ήξερες πως μια γνωστή διαδρομή
μπορεί να γίνει επικίνδυνο ταξίδι
θα έμενες όλη τη μέρα σπίτι
και θα απέφευγες με τρόπο έξυπνο
τις τρικυμίες του οδοστρώματος.
Πώς γίνεται να μην είχες προσέξει
πως κάθε οικεία θάλασσα
έχει αβυθομέτρητα σημεία
πως κάθε χάρτης του ουρανού
έχει αχαρτογράφητες πορείες
πως δεν γνωρίζουμε ούτε καν
τα βήματά μας πού μας πάνε;

.