Λεπτά πολύριζα φυτά αναρριχώμενα
οι αναμνήσεις που ξυπνούν νύχτα κι αρχίζουν
με κρυφογέλια παιδικά με χίλια πείσματα
με τόσα δάκρυα καυτά τα παραμύθια
για την αλήθεια σου το ψέμα που ξεχάστηκε
για τις ματιές σου τις ανάσες σου στον κόσμο
για όσα ζήλεψες ή δώρισες ή λήστεψες
κι όσα ποθούσες πιο πολύ, όμως δε θά ‘ρθουν.

Λεπτά πολύκλωνα φυτά απλώνουν δάχτυλα
κι η πλάτη σου γυμνή ν’ ανατριχιάζει
σε κάθε ήχο τους σε κάθε κρυφομούρμουρο
σε κάθε φθόγγο τους π’ αρθρώνει τ’ όνομά σου.