Στην άλλη όχθη του καημού μονάχος βρέθηκα
δίχως σκαρί με δυο κουπιά πάνω στην άμμο
να ‘χα τουλάχιστον χαρτί και μια φιάλη
αδειανή,
να ‘χα τουλάχιστον δυο-τρεις στάλες μελάνι.

Με αίμα μόνο πορφυρά βάφω τα βότσαλα
και λίγο πριν να φτάσει η νύχτα ανεβαίνει
λαμπρή η καρδιά μου κατακόκκινη στα σύννεφα
σε χίλια-δυο μικρά φωτάκια χωρισμένη,
σαν πυροτέχνημα που γράφει «είμαι εδώ»,

μα το «εκεί» και το «εδώ» κανείς δεν ξέρει.