Βγαίνει η λιακάδα από το γέλιο της
μ' αν πλησιάσεις πιο κοντά
στα δάκρυα της κρύβεται κι η βροχή
κι όλα αυτά γιατί.

Είναι η δύση όταν κλαίει
κι όταν γελάει μοιάζει με την αυγή
σου τραγουδάει
κι όταν μιλάει ακούγεται μουσική
κι αν και μικρή, είναι θαυματουργή.

Θα σου χαμογελάω, να μου χαμογελάς
κι άσε τον κόσμο να μιλάει,
να κοιτάει, να ρωτάει για μας.
Αυτούς δε τους φοβάμαι
γι' αυτό μην τους φοβάσαι κι εσύ.

Βλέπεις, εμείς τραγουδάμε και μέσα στη βροχή
εμείς θα τραγουδάμε μέχρι ο ήλιος να βγει

Ανθρωπάκο, τι κλαις,
γιατί κλαις;
Ε, ανθρωπάκο, θα 'μαι εδώ
για όσο με θες.

Θα είμαι εδώ να σε σκεπάζω όταν κοιμάσαι
και τον μπαμπούλα να κρατάω μακριά.
Κι αν η βροχή σ' έχει μουσκέψει, μη λυπάσαι πια
θα είμαι εδώ να σου στεγνώνω τα φτερά.

Για να πετάξεις πάλι ξανά.