Έβγαινα τότε αθόρυβα απ’ το σώμα μου
κάλυπτα αθέατος εκείνα τα δυο μέτρα
κι έπειτα όλος σαν φωτιά, αχ, πώς
σε τύλιγα
με πόση προσοχή χαρτογραφούσα
εκείνες τις καμπύλες σου, ασώματος
κι αν χέρια πια δεν είχα, ήμουν χέρια
ολόκληρος και μάθαινα και σπούδαζα
τη ζέστη σου, το βάρος, την αφή σου
τη μυρωδιά, τη γεύση και γονάτιζα
και φώναζα του Χάρου να μ’ ακούσει:

Σε νίκησα, σε λύγισα, σ’ αφάνισα
μονάχος μου στα μαρμαρένια αλώνια

τόση ζωή, τόση χαρά, μες στο ποτήρι μου
να τρεμουλιάζει το κορμί και η ψυχή μου.