Ποτέ δεν είπα ένα δωμάτιο δικό μου
μια θέα πάντα μου γκρέμιζε την κάμαρα,
πλατύς ορίζοντας του νου η κρεβατοκάμαρα
και αγκαλιά εκστατική το ιδανικό μου.

Υπάρχει βέβαια αλλιώς πως το φαντάστηκα
υπάρχει κι ήθελα για αυτό να επιμένω.
Υπάρχει κι άλλωστε για αυτό κι επιβιβάστηκα
μ’ αυτούς που φτιάξαν τις γραμμές πριν μπουν στο τραίνο.

Ποτέ δεν είπα αυτή η καρέκλα είναι η θέση μου
ταξίδια έστελνα ακίνητος το νου μου,
μια λάμψη έστελνα στην άκρη τ’ ουρανού μου
με το σπαθί του λογισμού γύρω απ’ τη μέση μου.

Υπάρχει βέβαια αλλιώς πως το φαντάστηκα
υπάρχει κι ήθελα για αυτό να επιμένω.
Υπάρχει κι άλλωστε για αυτό κι επιβιβάστηκα
μ’ αυτούς που φτιάξαν τις γραμμές πριν μπουν στο τραίνο.