Mε βόγκους κι αναφιλητά πέντ’ έξι λέξεις μου
χαράματα με πήραν απ’ το χέρι
κι όλο με μάλωναν σιγά στ’ αφτί μιλώντας μου
κι όλο με παίνευαν γλυκά και μου γελούσαν.

Στέρεψα μέσα μου, σωπάστε πια, αφήστε με
πόσο λιγόστεψε η ανάσα κι η φωνή μου
πόσες ρυτίδες χάσκουν πόνο στους καθρέφτες μου
πόσες σκιές παλιές τα όνειρα ξεφτίζουν.

Στέρεψα μέσα μου, τους είπα και το πίστεψα.