Κόντευε άνοιξη να ’ρθει· μου ’φερε χιόνια
σαν άγγελος στεκόταν και ψιθύριζε
δίχως στεφάνι στα μαλλιά, δίχως φτερά
μαχαιρωμένα λόγια σκόρπιζε στο χώμα
δυο μαδημένες παπαρούνες που ματώνουνε
τραγούδια που ξεθώριασαν και σβήνουν.

Κι έπειτα χάθηκε ξανά στα παραμύθια της
ανάγκη πάντα να γελάς, είπα πριν φύγει
να διαγράφεις, να ξεχνάς, μα δε με άκουσε

πατημασιές γοργές τη σκάλα μου ξυπνούσαν.