Ω, μην κοιτάζεις, μην κοιτάς, χέρια κλαδιά
στα πεζοδρόμια θολά μάτια θλιμμένα
κυλάει φαρμάκι απ’ τα χαρτόνια στα παπούτσια σου
απ’ τα σκουπίδια στις γωνίες, στα φανάρια
και τι θα μπόραγες να πεις με μια πληγή
βαθιά στο μέρος της καρδιάς δίχως ανάσα
το τόσο αίμα που σταλάζει θα σε πρόδιδε
μεμιάς θα σου ’λύνε τα πόδια και τα χέρια.

(Ω, πετεινά μου τ’ ουρανού, πικρά αδέρφια μου
μακριά η Άνοιξη κι ο ήλιος της θ’ αργήσει).