Μανούλα μου έγινες,
πληγή και άφησες,
τα δυό σου μάτια,
πονεμένα να κοιτούν.

Και το χαμόγελο,
πίκρα και γλύκα,
δάκρυα και αίμα,
τώρα σε κεντούν.

Όλα γυρίζουνε,
μα δε μαυρίζουνε,
όσα καλά κρύβουν,
οι καρδιές.

Χέρι και βλέμμα,
και ολοένα,
φτάνω σε εσένανε,
άστρο μου ακριβό.

Χρόνος και πόνος,
βουβός και μόνος,
μένει ο άνθρωπος,
στιγμή, στιγμή.

Μη μου λυπάσαι,
και να θυμάσαι,
η αγάπη είναι,
που αξίζει στην ζωή.