Γιάτρευα πληγές
Να ξεφύγω απ’ το χθες
Έτρεχα την νύχτα τον κόσμο να μάθω
Αν μπορώ να φτιάξω τον κόσμο που θες
Κράτα μας μια θέση στην γη των θαυμάτων

Για όσους κολλήσαν κεφάλι με τον θάνατο
Και κατάφεραν να το κάνουν μεροκάματό
Για αυτό το πείσμα σου που χτίζει και γκρεμίζει κόσμους
Που αξίζει περισσότερα από τον βασικό μισθό τους
Σε είχανε ξεγράψει όλοι μα επέστρεψες (Ναι επέστρεψες)
Έπιασες τον κόμπο και τον έλυσες
Πολέμησες την χαρμάνα με τα ραπ μας
Κάνοντας μαγικά μέσα σε ψηλοτάβανες αίθουσες
Ποιανού τα βάρη κουβαλάς και για πόσο ακόμα
Ξεφόρτωσε τα κάπου για να μην γίνουνε πιώμα
Μείνε κοντά για να χαζεύουμε τα χελιδόνια
Οι φυλακές, οι κλινικές δεν έχουνε μπαλκόνια
Απ΄ τις δονήσεις του μοτέρ στην ασημί βελόνα
Και από τα χέρια του αδερφού μέσα στο σώμα μου χρώμα
Κοίτα να δεις που ξεγελάσαμε την μνήμη bro μου
Και ότι αγαπάμε δεν θα ξεθωριάσει με τα χρόνια
Το ζούμε ακόμα βρωμοbeatα μπύρες στα μπαλκόνια
Ούτε εντολές, ούτε παράσημα, ούτε γαλόνια
Απ’ του πιτσιρικά την πρώτη ρίμα στο τετράδιο
Ως τους αλήτες που ραπάρουν σαν τα κανόνια
Μάθαμε τι είναι η ζωή σε κάτι στενά γύρω απ’ την Ακρόπολη
και από κάτω χαστούκια απρόοπτα
Βλέπω που πάει το μπουρδέλο μας και αλήθεια ανησυχώ
αν θα μείνει κανείς να τα λέει με νόημα
Κάτι έκανα καλά πριν γίνει το ένα μας δυο
Αλλιώς δεν θα δυσκολευόσουν τόσο στο αντίο
Δεν μπορούσαν να με διαβάσουν για αυτό χάθηκα
Μα ήμουν καλά γιατί ήμουν ανοιχτό βιβλίο
Έκανε bullying στην γιαγιά το βραδινό δελτίο
Κι όλο μου λέει πρόσεχε το τρελοκομείο
Της είπα έννοια σου τα νιάτα μας βαστάν ακόμα
Τα είδα έναν Οκτώβριο μπροστά από το εφετείο

Γιάτρευα πληγές
Να ξεφύγω απ’ το χθες
Έτρεχα την νύχτα τον κόσμο να μάθω
Αν μπορώ να φτιάξω τον κόσμο που θες
Κράτα μας μια θέση στην γη των θαυμάτων

Άμα μας διώξουν από την πόλη τι θα γίνουμε
Δεν έχει άλλο καζάνι μες την Μεσόγειο
Άμα τελειώσει το μπουκάλι τι θα γίνουμε
Δεν έχει μείνει άλλο βαρέλι στο ημιυπόγειο
Άμα τελειώσουνε οι ρίμες τι θα κάνουμε
Δεν έχει άλλες θαμμένες στο ημερολόγιο
Χωρίς συναίσθημα πες μου πως θα την βγάλουμε
Δεν έχει μείνει άλλη αγάπη μεσα την υδρόγειο
Λένε πονάει το αντίο (Ναι πονάει)
Μα πονάει πιο πολύ αν δεν μπορέσεις να το πεις (Να το πεις)
Έχω μάθει να τ΄ αναλύω
Ξέρω γιατί κάθεσαι απέναντι που ψέματα θα πεις (Τι θα πεις)
Αυτό που κάνω δεν ξέρω να το ονομάσω
Ούτε με νοιάζει το λέω δημιουργία
Από τη μέρα που έγραψα την πρώτη μπάρα
Μέχρι την τελευταία στου Μάναρου την κηδεία
Τώρα κρατάμε τα μικρόφωνα γερά
Σαν να΄ ναι χέρι που μας σώζει απ’ το γκρεμό
Κι όσο και αν δεν καταλαβαίνουν
εγώ στον κόσμο του μίσους γεννήθηκα να αγαπώ (Να αγαπώ)
Όχι δεν ξέρω τους ανθρώπους (Όχι δεν ξέρω)
Γιατί κρύβονται καλά μέσα στο συνθηματικό τους
Έχουνε μάθει να μην βγάζουνε μιλιά
Να ντύνονται καλά και να κρύβουν το ιστορικό τους
Αν τ΄ αγαπάμε σημαίνει το κουβαλάμε
Γιατί βαραίνει την πλάτη μου είναι μυστήριο (Γιατί)
Μπορώ να είμαι ότι θέλω όποτε θέλω
Δεν περιμένω κάποιον να μου δώσει προσκλητήριο
Δυο καληνύχτες θα τους πω και ας περισσεύουνε
Να μην ξεχάσουν οι φίλοι μου να προσέχουνε
Ευχαριστώ τους λέω με δυο φιλιά και αντίο
Δαγκώνομαι να μην τα πω όταν γράφω επί δυο