Για το γαλάζιο του ουρανού και το ζεστό το χώμα
και όσα πονέσαν την καρδιά μας και δώσανε χρώμα
για αυτό το αστέρι που έταξα πως θα σου φέρω
εκεί στο πρώτο σε αγαπώ που ένιωσα πως το ξέρω.
Αν είχα 7 ζωές τις πόνταρα όλες στην πρώτη
ο χρόνος γέλασε μαζί μου μου πήρε την νιότη
για αυτό με τρόμαζε πάντα η παιδική σου αλήθεια
γιατί παιδί με μεγάλωσαν με βάρος στα στήθια.
Πες μου πως γίνεται να φεύγεις να γίνεσαι αιθέρας
και πως γυρίζεις και κοιμάσαι στο τέλος της μέρας
σε ποιο κουτί μου έχεις φυλάξει τα απαγορευμένα
θα έπεφτα μέσα με τα μούτρα μονάχα για εσένα.
Όταν γεμίζω με καημούς να μου κρατάς το χέρι
στην μουσική μου έχω ακουμπήσει όσα κανείς δεν ξέρει
και κάποιοι βρίσκουν συντροφιά για τα παράπονα τους
παίρνουν τα συναισθήματα μου τα κάνουν δικά τους.
Μια φίλη μου είπε πως φοβάμαι τον εύκολο δρόμο
γιατί έχω μάθει στο σκοτάδι και αγαπώ τον πόνο
θα βάλω στοίχημα μια μέρα να τον περπατήσω
κάτω από το φως σε μια σκιά λίγο πριν γονατίσω.
Να βάλω πλώρη σε μια θάλασσα με όσους λατρεύω
με μια σημαία πειρατική το Αιγαίο να αγναντεύω
να αφήνω στοίχους σε μπουκάλια να κάνουν ταξίδια
και όταν ξεβράζονται σε ακτές να είναι σαν παραμύθια.

Έλα, έλα μαζί μου παίρνω την ευθύνη για ότι γίνει
τραβάω κουπί πίσω κανείς μη μείνει
έτσι τραγουδιέται ο πόνος Θανάση πες τους πως πάει
έτσι εκφράζεται η ψυχή και έτσι αγαπάει.

Εμείς παιδιά του hip hop εμείς παιδιά του μπετόν
μεγαλωμένοι στην σκιά εθισμών και διαταραχών
ρωτάν τι έγραψα εχθές, ρωτάν για κάποια και για ποιον
και σπάνε σβέρκοι στον χορό των μεθυσμένων αετών.

Με τα παιδιά που μας ακούνε μεγαλώσαμε μαζί
δημιουργήσαμε μια σχέση και μια θέση σταθερή
τώρα πως να τους προδώσουμε (πως) μας βάλανε στα σπίτια τους
συζητάν τους στοίχους μας στις ψυχοθεραπείες τους (ελα)
ερωτευόμαστε με θέα την Ακρόπολη εδώ
και λέμε αντίο με θέα το κενό (το κενό)
ίσως από αύριο αδερφέ να είναι καλύτερα
με αυτή η αμφιβολία μου έχει γαμήσει το μυαλό
ψηλαφίζω το παρελθόν για να κλείσω πληγές του σήμερα
και είμαι ένα βήμα πριν βρω τα βήματα
όσο άνθρωπο ερχόντουσαν και φεύγανε σαν κύματα
ασπίδα μου ένα crew και δέκα κείμενα
και είμαι να βλέπω τον κόσμο από την άλλη πλευρά
γιατί κουράστηκα να βγάζω φτερά
και να πετώ πάνω από τα σύρματα
μεγαλώσαμε ανάμεσα σε λούπες και τετράστιχα
αγκαλιάζοντας του κόσμου αυτού τα μόνα και τα αντίθετα
η αυτοκαταστροφή γίνεται ελκυστική
όταν η αγάπη λείπει φθείρει πνίγει
μου το έμαθε ο χρόνος η φασαρία κρύβει
σιωπές σου χα πει για αυτό στα νυχτοπερπατήματα
με τους πολλούς πάντοτε ένιωθα μόνος
κρατάμε και εγώ θα είμαι εκεί πλάι από το χρόνο
που αγκαλιάζει σιωπηλά τη ζωή
και αν στα αλήθεια αναρωτιέσαι αν ακόμα υπάρχει ψυχή
πάτα το στοπ και βάλε το δίσκο απ’ την αρχή.