Δυνάμωσε να ακούνε ραπ απ´ τα μπαλκόνια μας
κανείς μην κλέψει τα χρώματα από την εικόνα μας για δες
Λαμπρό πως έγινε και ενώσαμε φωνές παιδιών που έχουνε κοινή αλήθεια

Ούτε λεπτό αδέρφια δεν νιώσαμε μόνοι μας
Θυμάμαι ακόμα ένα βράδυ σε ένα αμάξι
να μου λες ότι περάσανε τα χρόνια και οι εποχές
μα η ψυχή μας παραμένει ίδια

Είδα στον ύπνο μου πως γύρισες
Και ένιωσα πάλι εκείνη την χαρά που ξεχάσει
Μα όλο ξυπνάω το βράδυ, γαμώ τον ύπνο μου
Και σκέφτομαι την μάνα μας τι σκατά έχει περάσει
Μην δω μάτια σου να κλαίνε ξανά
Μην ξημερώσει εκείνο το πρωί που έφυγες μακριά μου
Είπα αυτά ακούω ακόμα και θα τα ακούω για πάντα όσο κουβαλάνε τα ψυχολογικά μου, Νιώθεις
Μην δω τα αδέρφια μου στα ζόρικα
Το πολεμάνε μα τα άγχη τους είναι μπόλικα
Έχουνε σεβασμό από κώδικα
Και μια καρδιά χρυσάφι που θα σε αγαπήσει αλλιώτικα.

Και αυτή η μιζέρια μου είναι οικία
Δεν ξέρω πότε φτάσαμε σε αυτήν την ηλικία
Έχω καιρό να αράξω στο μπάσκετ ή στην πλατιά
Θέλω να ´μαι παιδί Όχι να γράφω ιστορία
Και κάποια μ´ αγαπάνε λένε
Με έχουν ανάγκη
Λένε
Και όλο τα μάτια κλαίνε
Γιατί δεν ξέρω να εκτιμώ και το ´χω χάσει
Έλα Λαμπρό, πες μου ποιος είσαι ρε γαμημένε
Και άλλοι στα χέρια καινούριο κακό ελάττωμα
Να ερωτευτούμε απόψε, απ´ αύριο πάτωμα
δεν έχεις τίποτα να πάρεις από εμένα,
για αυτό φεύγω παίρνω την έννοια σου και δυο παράπονα

Δυνάμωσε να ακούνε ραπ απ´ τα μπαλκόνια μας
κανείς μην κλέψει τα χρώματα απ’ την εικόνα μας για δες
Λαμπρό πως έγινε και ενώσαμε φωνές παιδιών που έχουνε κοινή αλήθεια

Ούτε λεπτό αδέρφια δεν νιώσαμε μόνοι μας
Θυμάμαι ακόμα ένα βράδυ σε ένα αμάξι
να μου λες ότι περάσανε τα χρόνια και οι εποχές
μα η ψυχή μας παραμένει ίδια

Από τον βορά στην Αττική και από κει καρφί στην Κρήτη
Έλα να δεις τι παλικάρια έφτιαξε η φρίκη
Μέρα τη μέρα χτίζαμε τόπο να ακουμπάνε οι λύκοι
Ρίμα τη ρίμα έχτιζα το σπίτι του λογοτιμίτη
Θα πονέσεις αδερφέ μα μην σε δω να γονατίζεις
Να σε δω να τους θυμίζεις το ποιοι είμαστε και
Γιατί πολεμάμε από παιδιά με όλο το είναι μας
Άιντε σήκω πάμε αυτός ο κόσμος έχει ανάγκη την αλήθεια μας
Πες μου αν μπορείς να κουμαντάρεις την χαρά
Και εγώ θα αμοληθώ στην πόλη να πάω να σου την φέρω
Γιατί την τελευταία φορά σου έκατσε βαριά και να σε βλέπω
μα την κάνεις ζαλάδα, δεν το αντέχω
Όσοι κοιτούσαν κορυφές άραζαν πάντα στα υπόγεια
είχαν μελάνι στις κοιλιές και τα πόδια τους
Περάσαμε πολλά και σε όλα ήμουν εκεί
Μεγαλωμένοι σε κάτι στενά πλάι απ´ την εθνική
Αυτό εδώ λέγεται ψυχή και δεν το ακουμπάει κανένας
Αυτό ήρθε να πάει κόντρα στο τέρας κοντά στην θηλιά της ενοχής
Και κάτι σκέψεις που εμφανίζονται κάθε τέλος της μέρας

Δυο περιστέρια χτες φώλιασαν στο μπαλκόνι μου
και δυο γαλάζια μάτια κόβουν βόλτες στο σαλόνι μου
Ξέρω δεν απαλύνει τον πόνο μια συγγνώμη μου
Φοβάμαι να σε χάσω, λέει, Όχι να μείνω μόνη μου
Κι εγώ να ψάχνω την χαρά μου στα τετράστιχα
Αυτές οι ρίμες ήταν πάντα το παιχνίδι μου
Όταν ήμουν παιδί τον κόσμο αλλιώς φαντάστηκα
Αυτά τα μούτρα είναι η φάρα μου και η ελπίδα μου
Ανασαίναμε για αυτό και πριν του δώσετε βραβεία
Αν θες να μάθεις τι είναι ραπ, το βράδυ έχουμε συναυλία
Φέτος η φάρα μας κλείνει δεκαετία
Στείλε δυο φιλιά από μας στην μουσική βιομηχανία
Δυνάμωσε να ακούνε ραπ απ´ τα μπαλκόνια μας
κανείς μην κλέψει τα χρώματα απ’ την εικόνα μας για δες
Λαμπρό πως έγινε και ενώσαμε φωνές παιδιών που έχουνε κοινή αλήθεια

Ούτε λεπτό αδέρφια δεν νιώσαμε μόνοι μας
Θυμάμαι ακόμα ένα βράδυ σε ένα αμάξι να μου λες
ότι περάσανε τα χρόνια και οι εποχές μα η ψυχή μας παραμένει ίδια.