Πώς ιστορούσε
της θάλασσας τον πόθο
με τόση αγάπη!

Ξερό το φύλλο
κι όμως χορεύει ακόμα
και καμαρώνει.

Σωστό και λάθος
χαρά και λύπη πάντα
μαζί βαδίζουν.

Ήτανε πάντα
γυμνός ο βασιλιάς μας
μέσα στα πλούτη.

Ακινητούσαν
τα πράσινα νερά του
κι οι μέσα δίνες.