Κι εγώ που μ’ αίμα γέμιζα την πένα μου χαράματα,
στη χλεύη τους θλιβόμουν για το ξίδι,
που πίνουν πάντα οι σταυρωμένοι ποιητές,
δίχως ποτέ παράπονο στα χείλη.

Γιατί το ξέρουν πως τον λύχνο αν δε βαστούν,
δε θα φωτίσει άλλος κανείς τα μονοπάτια.
H Ανάσταση ξανά θ’ αναβληθεί πριν τα μεσάνυχτα,
κι έρμοι μονάχοι κι αλειτούργητοι θα μείνουν,

οι ταπεινοί πιστοί του ονείρου που ξαγρύπνησαν.