«Κάποτε σπάζουν τα δεσμά
Τρίβουν και τρίβονται
Σκόνη στα δάχτυλα κυλούν
Σου λένε «Φύγε».
Έξω γιορτή σε καρτερά
Ο ήλιος γέλιο σου
Λουλούδια κόκκινα φιλιά
Της μέρας μάτια…»
για να τελειώσει με το δίστιχο:
«Γονατισμένος μες τη λάσπη
Χρόνια ζούσες.»