Μερικοί σιωπηλοί κι ασήμαντοι θάνατοι

και λιγοστές ανατολές. Κατά τα άλλα

συνηθισμένο κι ήρεμο ήταν το ταξίδι.

Το βράδυ βγάλαμε τα βρεγμένα ρούχα μας

ξεπλύναμε τα κύματα απ` τα μάτια

κι ήσυχοι πια μπρος στο σβησμένο τζάκι

μ` ένα κάρβουνο

λέξη τη λέξη γράψαμε το γράμμα

στον εαυτό μας που ξεχάστηκε και ξέμεινε

ένας Θεός γνωρίζει πού σε ποιο λιμάνι

-ο άμυαλος- κι άντε να δούμε τι θα κάνουμε

να `χουμε νέα του ξανά -μα πού να πήγε-

κι άραγε πότε θα χορτάσει να γυρνά

και πότε θα θελήσει να επιστρέψει…