Ένα ακρωτήρι, Θε μου, στο νερό είναι ο τόπος μου
λίγο το χώμα λιγοστά τα δέντρα κι οι κοιλάδες
κλειστές στον κόρφο των βουνών που εποπτεύουνε
από ψηλά το μεροκάματο ως τη δύση.

Βράχια αρμυρά σπαρμένα στη σειρά, ο τόπος μου.
Κυκλάδες, Δώδεκα Νησιά κι η ωραία Κρήτη
κι άλλα χιλιάδες με ονόματα αφρισμένα που χαρίσανε
μια νύχτα οι γοργόνες μεθυσμένες.

Λιμάνια ολόφωτα με βάρκες θαλασσιές: Αυτός
ο τόπος μου!
Ο Αϊ-Νικόλας, η Σαπφώ κι η αγια- Μαρίνα
με την καρίνα κεντημένη ολοστόλιστη
φύκια πλεγμένα του βυθού και αστερίες.

Ένα ακρωτήρι, Θε μου, στο νερό είναι ο τόπος μου
και παραμέσα Λάρισα, Κοζάνη, Σαλονίκη
πολύ ακριβό, αλλά χαλάλι όσα δώσαμε
ψυχές αμέτρητες μας κόστισε το χώμα.

Ο τόπος ξέρει τα τραγούδια που του γράψαμε
ξέρει την πίκρα και τα “βόηθα Παναγιά μου”
ξέρει το δάκρυ των παλιών και τα νυχτέρια τους
όπως τροχίζανε στην πέτρα τα μαχαίρια.

Ξέρει χορούς στ' αλώνια κουρνιαχτούς
ξέρει τα γύφτικα κλαρίνα, τα βιολιά τους
ξέρει τους γάμους, τις χαρές, τις μπαλωθιές
και τα πικρά της ξενιτιάς λευκά μαντίλια.

Ο τόπος ξέρει τη σκιά μας και τα βήματα
τα όνειρά μας τα τρελά και τις αγάπες
τα ονόματα τα χέρια και τα έργα μας
τη φτώχεια τους καημούς και τη χαρά μας.

Ένα ακρωτήρι, Θε μου, στο νερό είναι ο τόπος μου.