Χάσαν τα λόγια την αλήθεια
ενώ σημάδευες εμένα,
όμως δεν φώναξα βοήθεια,
δεν είχα μου κανένα.

Κάπου ένα έρωτας με ψάχνει
από ξενύχτι σε ξενύχτι,
μα δεν μπορεί να με κερδίσει,
πως να πιαστώ σε τρύπιο δίχτυ.

Πάλι θα ‘ρθει η ανατολή,
θα ‘χει το μάγουλο κομμένο με γυαλί,
θα στάζει αίμα.
Κι όλη τη μέρα γύρω η λογική
θα ξοδευτεί στο ίδιο θέμα.
Την ανεργία, το ποδόσφαιρο και την πολιτική.
Το ίδιο θέμα.

Βγαίνω στην έρημο του δρόμου
μόλις που ξέχασα που πάω
κι ούτε ρωτώ τον εαυτό μου.
Δεν μου μιλά, δεν του μιλάω.

Τόσες χαρές μικρές κι ωραίες
ξαναζητώ στον εαυτό μου,
μα σ’ ένα δάσος με κεραίες
είναι χαμένο τ’ όνειρο μου.