Κατηφορίζω
μέσα στους βρώμικους ανέμους
παίρνω ανώνυμη πορεία κι αρμενίζω
και για να πάψω μια για πάντα να υποφέρω,
αποφασίζω
να μη ρωτώ, να μη μιλώ και να μην ξέρω.

Ψεύτικα πρόσωπα στον τοίχο καρφωμένα
φεύγεις ταξίδια με τη δεύτερη γουλιά,
κλήσεις βοήθειας σ’ αστυνομική αντένα
κι εγώ ένα τίποτα σε ζόρικη αγκαλιά.

Καταλαβαίνω
στην ερημιά της πολιτείας
πόσο αξίζει μια φωνή, μα κατεβαίνω,
μιας φωτεινής επιγραφής την εξουσία
και επιμένω
χωρίς σκοπό να ξαναγίνομαι θυσία.

Ψεύτικα πρόσωπα στον τοίχο καρφωμένα
φεύγεις ταξίδια με τη δεύτερη γουλιά,
κλήσεις βοήθειας σ’ αστυνομική αντένα
κι εγώ ένα τίποτα σε ζόρικη αγκαλιά.

Κατηφορίζω
στης νύχτας τους μικρούς χειμώνες
όμορφο θα ‘ρθει το πρωί μα δεν τ’ αγγίζω,
το όνειρο μου πήρε φως και κιτρινίζει,
ξαναγυρίζω
εκεί που μοιάζει ο θησαυρός ότι γυαλίζει.

Ψεύτικα πρόσωπα στον τοίχο καρφωμένα
φεύγεις ταξίδια με τη δεύτερη γουλιά,
κλήσεις βοήθειας σ’ αστυνομική αντένα
κι εγώ ένα τίποτα σε ζόρικη αγκαλιά.