Όμορφο είναι το πυρωμένο μπετόν
Το περπατούν τόσοι
κι εσύ.
Βλέπεις, χαζεύεις, μα θυμάσαι πάντα:
«Εφτά»
«Ποιος να μιλάει πρώτος;»
Λένε, ο πιο φοβισμένος
«Ποιος τιμωριέται πιο σκληρά ;»
Ο πιο χτυπημένος
Αλλά είναι απέραντο το μπετόν
Ευθεία, πάνω απ’ το κεφάλι σου, πλάι σου
Παντού.
Τα δάχτυλά μου παχαίνουν και κονταίνουν
Κι αυτό σημαίνει πως αέρα θάχουμε
Όπως καθένας ξέρει.
Πιο όμορφο όνειρο απ την απουσία του
Δεν θα υπάρξει ποτέ
Έτσι έγινε και με τα φυτά που σκεπάστηκαν σε μνήμα
Ομορφύναν ευθύς.
Λες νάναι η πίσσα λίπασμα σαν χάδι;
Όπως ο σκύλος που δαγκώνει
Κι αμέσως τρελός πάει τρέχοντας
Για να πεθάνει.

Τι να λέω ένας ζαλισμένος ανέραστος δούλος
Χωρίς καν μια μήτρα να μ’ απαιτεί πίσω;
Εγώ ιδρώνω μονάχα
Ταπεινός, χωρίς να ζητάω
Κι οι τρελοί χοροί πίσω στο κρανίο μου
Φωνάζουν: «Γίναν αυτά!
Σε νύχτες χωρίς πυρ, μ’ ερωτιδείς ανθρώπους συντροφιά»
Πριν να συναντήσω τα καναρίνια που σε ζαλίζουν
Αχ αυτή, η σαν ήλιος, κιτρινίλα τους…
«Χους ει και εις χουν απελεύσει»
Μπα, ποιος ξέρει το πριν…
Από παραμυθίες μόνον
Ή και σκληρές ψευδαισθήσεις.
Το χώμα και τα άρβυλα και τα μάτια σου
Πιθανότατα κάποιες ταινίες στο σινεμά
Όλα αυτά με παρηγορούν.
Τα θυμάμαι και δεν χάνω τη σειρά
Πάντα χρειάζεται μια σειρά
Σαν ένας καφές πριν σηκωθείς
Αυταπάτες βοήθειας.