Ένα πέος ίπταται
Σε χαμηλό ύψος:
«Με θέλει κανείς;
Με θέλει κανείς;
Τζάμπα…
Τελείως τζάμπα»

Είναι δύσκολη η απόφαση για ένα κατοικίδιο
Να το δουν γιατροί, να εμβολιαστεί,
Να το μάθεις να ελέγχει τις ανάγκες του,
Να κοινωνικοποιηθεί
Μπορεί και να τρώει τον άμπακο.
Κι ύστερα αν αρχίσει τις ζημίες,
Είναι επιθετικός;
Καθένας διαλαλεί πως είναι «τζάμπα»
Βέβαια είναι ένα αδύναμο πλάσμα
Μόνο του
Πόσο θ αντέξει εκεί ψηλά;
Κάποια στιγμή θα πέσει
Θα γκρεμοτσακιστεί

«Με είδαν και χάρηκαν.
Αγόρι είπαν
Χαρά φαίνεται, φέρνω»
Ραγίζει η καρδιά μου…
Αλλά ειδικά
Ό,τι φέρνει χαρά,
Λύπη μεγάλη κουβαλάει πιο μετά

«Τζάμπα
Τελείως τζάμπα»

Μένει στην οδό Ανάνηψης 33
Περνάει το τοπικό λεωφορείο και γεμίζει καυσαέρια
Αυτή τον επισκέπτεται κάθε Παρασκευή βράδυ.
Πρόκειται για ένα τρελό πάθος
Που ασφυκτιά μέσα σ’ ένα βράδυ
Δεν προλαβαίνει καν να πεθάνει γι αυτήν
Και ξημερώνει Σάββατο.
Ποτέ ως τώρα δεν πέθανε γι αυτήν
…δηλαδή ίσως πέθανε κάποια φορά
Αλλά μετά δεν θυμάσαι τίποτε
Ένας πόνος έντονος, με χρονοκαθυστέρηση
Όλα έχουν χρονοκαθυστέρηση.
Πόσο καιρό θα κρατήσει αυτή η πόλη;
Μη φοβάσαι Ανδρέα Κάλβο
Δεν θα γενεί ποτέ η-των Ωδών σου- θλίψη:
«εχάθησαν οι πόλεις»
Ήταν να μη γεννηθούν, να μη χωριστούν με διαφορετικά
ονόματα
Μετά,
Το πολύ-πολύ μεταβαπτίσεις τους
Και χάνονται εκείνοι που είναι η πόλη
Αλλά καθώς γεννιούνται κιόλας,
Μεταναστεύουν,
Πάντα ζει αυτή.
Εμείς μονάχα
Θεατρικά ξεχνούμε, αποκουτιαίνουμε δήθεν
Γιατί ζηλεύουμε
Την αθανασία τους.

Κάθε μυθιστόρημα που σέβεται τον εαυτό του
Περιγράφει αναλυτικά εξωτερικούς
Κυρίως δε, εσωτερικούς χώρους.
Πρόκειται για την αποθέωση παράθεσης χρωμάτων και
σχεδίων
Και κυρίως -τα ρούχα
Πόσο αναλυτικά περιγράφονται!
Αυτό αποδεικνύει από μόνο του
Πως το ντεκόρ δεν είναι ένα φόντο
Πως όλα ρουφιούνται εντός του.
Το μυθιστόρημα επιμένει: