Εδώ έχει καλώδια, σύρματα, λάστιχα
Γελούν κάποια μικρά παιδιά με τα ρούχα μου
Χαίρονται.
Δεν ήταν άρρωστη, ήταν ερωτευμένη
Στο μετρό ο έρωτας είναι έγχρωμος.
Επίγειο ορυχείο!
Και γλάροι από πάνου μου
Αρούρηδες πάνω στο σώμα μου.
Τις Κυριακές γίνεται χλωμή
Κάθε τέλος, την πονάει.
Φορτωμένος στάχτες και ζωγραφιστό ρημαδιό
Μυρίζω έντονα
Σαν όλα τα έμπειρα σώματα.
Εδω έχει κι απομεινάρια νοσοκομείων
Μπουκαλάκια αιμάτων χαλασμένων ή ξεχασμένων.
Πάλι γελούν τα μικρά παιδιά
Χαίρονται.
Είμαι ενα νησί εγώ
Επισκέπτες μου τα χρησιμοποιημένα
Κουβαλάω τόσους τόννους ζωής.
Δεν πετάς, πλέεις στον άνεμο
Γιατί το κάθε δάκρυ θέλει την αλμύρα του
Κάθε σπιθαμή γης, το αποπάνω της.
Οι αδελφοί μου οι ελάχιστοι
Γεμάτοι χθες.
Χαζεύοντας το σήμερα
Πιτσιρίκια γελαστά, πεινασμένα, άπλυτα.
Μας ανταριάζει όλους ένα καφετί σύννεφο
Μας χαράζει το πονεμένο σώμα, η χοντρή ρόδα-ερπύστρια.
Όλοι οι αδελφοί μου οι αγιασμένοι
Σε ζητούν σε χορό.