Θα μπορούσαμε να πάμε σ΄ενα λούνα πάρκ
Αυτά στήνονται συνήθως στις παραλίες
-μονάχα στο Μεσολόγγι το πέτυχα στη μέση της πλατείας-
Εσύ θ΄ανέβαινες στα διάφορα που πετάνε,
στριμωγμένη απ΄τα πιστιρίκια που θα χώνονταν δίπλα σου
Θα τα ρωτούσες θα σ΄ απαντούσαν, θα χαμογελούσες.
Εγώ θα κοίταγα από κάτω
όπως συνήθως κοιτάω τα πράγματα:
Τη ζωή, εμένα, τα δάκρυα που μπαίνουν αντί να βγαίνουν, τις μέρες να προχωρούν πίσω.
Κάτι κλεφτές ματιές όταν κατέβαινες από κει.
Κοιτάς γύρω-τριγύρω μη φυλακίσει καμιά εικόνα τα μάτια σου
Εγώ πάντα κοιτάω κλεφτά, αυτόν που έχω δίπλα μου.
-Στην έξοδο θυμάσαι τι έκανες πριν έρθουμε
-Σκέφτομαι τι θα κάνω μετά
Μετά στο λεωφορείο του τρόμου θα γελούσαμε
Ξέροντας που έχουμε μπεί,
αργά απόγευμα σούρουπο μπλαβί.
Ένας-ένας οι συνταξιδιώτες θα πέθαιναν, καθυστέρηση…
…..δεν χωρούν τα φέρετρα απ΄τις πόρτες, σεντόνι καλύτερα.
»Οδηγέ, ξεκίνα»
-έτσι είναι τα λούνα πάρκ-
Τελικά θα ήμασταν πάλι οι τρεις που έμειναν,
εμείς κι ο οδηγός.
»Γιατί είμαι μικρή ακόμη, γιατί θάμαι πάντα αόρατη
χιχι…. δίπλα μου τη γλυτώνεις κι εσυ».
»Τη γλύτωσα μια φορά μόνο, χαζούλα
σ΄ ευχαριστώ πολύ που με θυμάσαι»