Όλα έχουν καταληφθεί από σιωπή
ακόμα και το παλιό σπίτι της χελώνας
που πνίγηκε στα δάκρυα των αγγέλων.

Εμείς επιστρέφουμε πάντα στα μάτια του παιδιού
στο σκοτεινό παράθυρο του δάσους των λυγμών
όπου ένα παράξενο σπίτι φιλοξενεί
ότι απέμεινε από τα όνειρα των γονιών μας.

Ο πατέρας καθαρίζει ένα μακρύ όπλο
κι η μάννα κάθεται στην σειρά του θανάτου
αναπολώντας την ευγένεια του γιασεμιού
Και εμείς επιστρέφουμε στα ίχνη των αγγέλων
μιλάμε για ένα φεγγάρι που το πήραν τα χελιδόνια
για μια ανάμνηση ενός άστρου που κοιμήθηκε
στα μάτια του κοριτσιού που αγαπήσαμε.

Κι όταν έρχεται το βράδυ η νεαρή χελώνα
μας βρίσκει εντελώς αθώους
ξέχειλους από νεαρές λέξεις.
Δεν ξέρω πως τον λένε αυτόν τον τόπο
όσο και να σκαλίζω
η θάλασσα έρχεται και μου τον επιβάλλει.