Λιμάνι με τα φρούτα ανοικτά την πράσινη θάλασσα με τις
κορφές και ένα…
Πανάκι με κοίταζα με την σκιά στον ώμο κι εγώ «δα φύγω»
έλεγα….
Επάνω σε μονοπάτια καστανιάς με τα μαλλιά της λυτά τα
μαλλιά της…
Με κοίταζε κι ο δρόμος σιωπή του κρύσταλλο, ραγισματιά του…
Είμαι και εγώ ένας δεκaπεvτaύγoυστoς με την θάλασσα στον ώμο.
Πιο κει το χιόνι μαύριζε κι η νύχτα ήταν πιο πλατεία από
μέταλλο. Πήγαινε ο αέρας στα καλάμια. Κι η σκιά μινύριζε.
Κι ακούγονταν στο βάθος αηδόνια και άλλα του ουρανού.
Ελάτε, φώναξα. Κι ήρθανε με το μάτι τους λευκό, το παρελθόν
τους. Κι ούτε ιστορία τους άγγιζε. Μας άγγιξε, είπαν, λευκανθήκαμε.
Βλέπεις του φώναξε. Η λεύκα σάπισε. Ήρθε ο ήλιος κι
έμπηξε τα δόντια του και τώρα τι θα κάνεις, τώρα τι θα δεις
του φώναξα. Δεν έχει λεύκες εδώ, μου είπε. Είναι γραφτά τα
δέντρα κι ανοιξεύουνε όμως και έρχονται. Δες την εικόνα που
σου φύλαξα παιδί, δες. Μια πικροδάφνη η μητέρα ακίνητη.
Μια πλατυτέρα όταν ορμάει η αυγή κι ο έσπερος πεινάει.
Εσύ τι λες;
Το χιόνι μέταλλο με διαδρόμους ανοιχτούς, παράθυρα. Κι
έρχονται με την παλιά φωτογραφία στο λαιμό κιτρινίζοντας
τη δημοσιά, τα φώτα. Κι ήρθε ο Αργυρής με την σάκα την
παλιά. Μύριζε παντού Ιφιγένεια με τα κοτσίδια απείραχτα
γεμάτα από κοιλάδες. Κι ήρθε ο Τώνης με μπερδεμένες νότες
στα μαλλιά..
Θα ρθω και γω μόνο αργά. Δεν έχει, μου λένε. Δεν έχει χρόνο.
Χρόνους δεν έχει. Ιστορία μέσα και έξω αλλά στο μεδούλι
πάντα καλοκαίρι. Ένα «χαίρεται» που βγαίνει πάντα από
πυράκανθο. Και μια πετρούλα γυαλισμένη τρικυμίας με τα
πλατάνια και τα βουνά. Κι ας λέω εγώ… ότι περισώζω είναι
ο αέρας. Κι ας λέω..
Πηγαίνει ο δρόμος πουλιά κι είναι το πάλι που ραμφίζει το
νερό κι όλα…
Μαζεύονται ως να πληθύνουν οι Μάρτιοι με τα λοξά τους
ράμφη στα νερά που…
Ακούγονται οι καμπάνες καθώς μαζεύονται τα άνθη του αέρα
και χλομιάζουν σαν….
Να μιλάνε από καιρό τα σώματα κι αφήνουν τις ψυχές στα
δέντρα μέχρι
Ο κόμπος να δείξει. Να σπάσει ο κόμπος και τα νερά, στη
θάλασσα, στον ύπνο….