Κανείς. Ο αέρας μονάχα ουρλιάζει τη φρίκη
στα σκισμένα πανιά
Σταυρωμένος στους δείκτες που τροχίζουν τη μέρα
Ούτε στη στεριά, ούτε και στη θάλασσα
Με την ασπίδα ριγμένη
κρατώντας τον παλιό αντρισμό
σαν πανάρχαιο όπλο
Τον είχε διαπεράσει μια αιωνιότητα
Ίδια κραυγή.

Οι λέξεις τον ψήνανε
πιο πολύ κι απ’ του ήλιου το κάψιμο
Η μνήμη δυσανάγνωστη εμμονή
ξεκούμπωνε καμιά φορά ένα νόστο περίεργο
Μια άλλη εξορία
Κανείς.
Και η θάλασσα μελάνι.

Δείγμα γραφής:

Αν δεν ήταν ξερό το πηγάδι
αν τα ράμφη είχανε λόγια
την παλιά μου πληγή ταξιμάκι
θα άρχιζα