.Μένει τι; Μένει τι;

Πέφτεις σ’ ονόματα κι ο πόθος δάκρυ.
Πανσέληνος στην άκρη του ματιού σου
κι όπως γυρνάς γυμνός σκεπάσου
Κοιμάται, τώρα η Ναυσικά
μην την ξυπνάς.

Ένα κομμάτι ξύλο στα ταξίδια σου
ένα κομμάτι εικόνα λησμονιά
κι ο χρόνος όλος μια γραφή
Αυτά που γίναν, ας μη γίνουν.

Κατεβαίνω μονάχος, σκιές μ’ ακολουθούν
εγώ σκιά, λάθος στην μνήμη.
Ο χρόνος που βουλιάζει μες στην πόλη μου
κι η λήθη που στολίζεται ξανά νέες πλατείες.

Μένει τι; Μένει τι;
Να΄ναι πιστή η Πηνελόπη
νά’ ναι πιστή.

Μένει μονάχα πολιτεία από βουή και σύννεφο
ένα κλαδί ελιάς και μια μικρή Αντιγόνη.
Και συ στην Κέρκυρα γυμνός
θα ‘ρχεσαι πάντα, δεν γυρνάς ποτέ
το ξέρεις.

Μένει μονάχα νύχτα αδειανή
μάτια που γυρίζουνε σκοτεινά στους διαδρόμους
λεξούλες, φύλλα αδειανά που δεν αρκούν.

Να πέσεις
άμα πλέουνε, αλήθεια, στα όνειρα μέσα
μαύρα πανά.

Να πέσεις
άμα της ιστορίας η γραφή
σκοινί δεν έχει.