Σάστισε μες στον ύπνο της που βρέθηκε τούτο το άλογο
γαλάζιο-γαλάζιο και να μιλά κι απ’ την τρομάρα
στο τραπέζι ανέβηκε

Ρίχνοντας κάτω τα δυο κουταλοπίρουνα έπειτα σκορπί-
ζοντας αδέξια γύρω τα τσιγάρα όλο πλησίαζε κι απ’ τη
γωνιά της λύπης τ’ άλογο μιλούσε και συνεννοούνταν

Όπως συνεννοούνται δυο άνθρωποι αλλάζοντας το νερό
ενός ανθοδοχείου ή απλώνοντας τα ρούχα της μπουγάδας
με τον δικό τους τρόπο οι ίδιοι δεν έχουν ειδωθεί ποτέ
‒αδιάφορο σ’ αυτή την ιστορία

Μα τι είναι τελικά αδιάφορο από τ’ ανθρώπινα;
Ό,τι δεν καταλαβαίνουμε ίσως δεν είναι παρά η όψη ενός
κάποιου που έρχεται ή το πρόσωπο του εαυτού μας
μετά από χρόνια

‒Είμαι ετών είκοσι οχτώ, λέει η Φιλομήλα, και το πρωί
αργώ να ξυπνήσω με κλειστά μάτια σκέφτομαι
τις ασχολίες της μέρας με κλειστά μάτια
φτάνω στο νεροχύτη –Έπειτα γυρίζω πλευρό

Γυρίζει πλευρό όπως λέμε γυρίζει σελίδα κοιτά
έξω απ’ το παράθυρό της πάνω στο μαρμάρινο πεζούλι
ακουμπά το φλιτζάνι του καφέ λέει τα μυστικά
του αγοριού με τα τζην που δουλεύει στην οικοδομή
απέναντι

Απέναντι, από μακριά και παραπέρα
Λέξεις συνθηματικές ελαφρός καλπασμός δαχτύλων πάνω
στο ξύλο της πόρτας «Ρόπτρο-κάτοπτρο, ρόπτρο-κάτοπτρο»
η φωνή του αλόγου που λέγαμε
‒Σηκώνομαι και βγαίνω στο δρόμο

Δεν είναι δρόμος αυτός, είναι τοπίο για εξερεύνηση. Τινάζει
το κόκκινο που ’ναι το κασκόλ κι έπειτα ψάχνει για τα γάντια
που ’ναι κρυμμένα στο νότιο σέλας της μηχανής

Κι ένα κομμάτι άχυρο που αποκαλύπτεται ξάφνου εμπρός της
δεν είναι παρά η εμπροσθοφυλακή ενός στρατού
που στο πλευρό της πολεμά έφιππος το τυχαίο.