Ποια είσαι, φορτωμένη τόση μοναξιά στους αδέξιους
ώμους σου
πώς ντύθηκες απόψε τη στολή μου, εσύ
που χρόνια σε περίμενα και δεν ερχόσουν.

*

Σώμα καράβι σιωπηλών νερών το φουσκωμένο δάκρυ
Δάφνη σημάδι της πατρίδας που επιστρέφει.
Μίλησε σώμα, δόξα εφηβική, τη θερισμένη αλήθεια
Δώσε σημάδι φονικής ζωής σ’ εκείνον που κοιτάζει
Το πώς προσηλωθήκαμε σε τούτο το μαχαίρι.

*

Ήτανε γύρω θάνατος και πώς να του μιλήσεις
Όλο λειψός και βήχοντας απ’ τον καπνό, στο χέρι
Τίποτε άλλο, μόνο υπόλοιπα σελήνης.

*

Κι ύστερα πάλι εσύ, ίχνος διαμελισμένου περιστεριού
πάνω στο χιόνι.