«Έχω αφήσει

ένα πρόσωπο χλωμό

σαν αρχαίο νόμισμα

ένα σώμα φαγωμένο από

αόρατο σαράκι

στη ζεστή σκιά

αυτού του σπιτιού

κι αναμονές που χτύπησαν

λάθος πόρτα.

Έξω το φως είχε κουραστεί

από την πολλή χαρά

άγγιζε σαν ξυράφι τους τοίχους

και εγώ στεκόμουν

στο όριο μιας ερήμου

σ΄ αντικατοπτρισμό.

Όπως κατέβαινε αργά η νύχτα

και συ ακολουθούσες,

με κατέτρωγε σαν έρωτας

ο χρόνος,

που πάντα επιτίθεται

σ΄ όποιον πάει

να του αρπάξει τη λεία».