Κάποιες μακρινές νύχτες απήγγειλα Φρανσουά Κοπέ: «Στεκόμουν στο παράθυρό μου και σας σκεφτόμουν μπροστά στον καλοκαιρινό ουρανό». Κι ας ήταν χειμώνας. Κι ας μην διέκρινα ίχνος από φως. Η επινόηση μιας άλλης ζωής, είναι μια ολόκληρη τέχνη, είπα. Εκεί κρύβεται η μόνη αναλαμπή: στις όχθες μιας αλπικής λίμνης. Στα παγωμένα κλωνάρια του δέντρου, όπου τρεμοπαίζει μια ανταύγεια, ώσπου σβήνει.

Πεθαίνοντας αναγεννιέται.

Ιδού λοιπόν —
ένας χειμωνιάτικος κήπος
που φυτρώνει στην απομόνωση,
σαν μια ανεκπλήρωτη ικεσία.