Το τοπίο παραδίνεται
στο παράθυρο.
Το δωμάτιο αδειάζει.
Οι ουρανοί ανοίγουν.
Αναδύεται μια στιγμή, που έρχεται από πολύ μακριά, όπου βλέπεις όσα έχεις χάσει· μια αυλή σμιλεμένη στον πάγο, μικρές τελείες από φως, έναν νυχτερινό ήλιο, όπως όταν ζεις μέσα σε μια αμφίβολη ανάρρωση: ανάμεσα στο αληθινό και στο ψεύτικο.