Έχει κι ο κάμπος τα μυστικά του.
Σούρουπο κολυμπάει στο μαύρο χώμα.
Στον ήχο της βροχής που τον τρυπάει.

Μεστώνει η ζωή, θρέφει σιτάρια.
Ψωμάκι άζυμο το παρελθόν,
δε φτάνει για όλους.
Αλέθει ο καιρός γυρίσματα, ξεχνάει.
Ποια έλλειψη να αντισταθμίσει μες
στην πάχνη;

Απέστρεψες το βλέμμα και δεν είδες
την ερημιά που έμεινε στη μέση –

νυχτωμένη χλωρίδα να καπνίζει
αργά, το αναμμένο της σκοτάδι.