Μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη
οι φωνές που ακούς, να είναι
ό, τι κουβαλάς μέσα σου.
Λένε πάντοτε: Γύρνα,
μέσα στη σιγή που πλημμυρίζει
την πλατεία, γύρνα
ίσια μέσα στο πλήθος
που σμίγει πίσω σου.
Γύρνα, εκεί που θα σπάσει το ατσάλι
για να δεις το ποτάμι του χρόνου
πως στερεύει,
πριν ακούσεις
με τα ίδια σου τα αυτιά
τα τριζόνια στην ησυχία της νύχτας
να διατηρούν το γέλιο
στο όνειρο του αιθέρα,
τραγούδι ηχηρό
για τις μελλοντικές γενιές.