Εκείνη η φωνή της παιδικής σου ηλικίας
που η μνήμη έκλεισε σα στρείδι
χόρευε μπροστά στα μάτια σου
σε ένα παλιό ομοίωμα Ινδιάνου
που εφορμούσε ανάμεσα σε αγάλματα,
στα πράσινα παρτέρια
ενώ τα πόδια προχωρούσαν.
Πίσω άφηνες έναν τόπο,
ζεστές χάλκινες μέρες,
υγρές νύχτες
για να μπεις μες στη σκιά μου
για την οποία δεν υπήρχε κανένας
να θορυβηθεί
εκτός από τις κουκουβάγιες
όταν οι φωνές τους αγκάλιαζαν
τον άδειο αέρα,
το κλίμα,
τις ανάσες μας,
που χωρίς αυτές,
το σφιχταγκάλιασμα των κλώνων,
το απόσταγμα κάθε σοφίας,
οι εικόνες
κι όλα τα ονόματα,
δεν θα σήμαιναν
απολύτως, τίποτα.